29 Temmuz 2014 Salı

Günlük (Temmuz,2014)

Bazen insanlar yazdıklarımın ‘gerçek’ olup olmadığını; kitaplarımda anlattığım hikâyeleri gerçekten yaşayıp yaşamadığımı soruyorlar. Yazdıklarım gerçeğin kendisinden daha gerçektir! Çünkü kitaplarım, bilincim ve bilinçaltımdır.

Namuslu ve ahlaklı bir yurttaş olamadım belki ve şirinlik yapıp kalbinizi kazanmaya çalışmak yerine, durmadan ‘kötü’ şeyler yaptım. Ancak kendimi romanlarla ıslah edebilirdim. Bu yüzden bunu çok geç kalmadan yapmak zorundaydım.

Yazmaya ilk başladığımda odamdaydım ve sadece dikdörtgen boş bir kâğıt ve kalemim vardı önümde. Düşünce ve hikâyelerim dağıldı o boş kâğıtlara ve seneler sonra gittiğim her şehirde sevgililerim, dostlarım oldu bu sayede. Param bittiğinde su ve sigara verdiler, bazen evlerinin kapılarını açtılar. Benim gibi yol’da olan gezginlerle, aylaklarla, yalnızlarla selamlaşmaya başladım. Belki hiçbir zaman ayak basamayacağım uzaklıktaki şehir ve ülkelerde dolandı sözcüklerim. Bazen beton duvarlarda bir şiir, bazen resim defterlerinde bir çehre oldum. Bütün bunlar benim için paha biçilemez bir mutluluk.

Ben yazarak yarattım kendimi. Yazmak isteyeceğim hikâyelerin peşine düşüp; bazen acının, bazen de aşkın ve hazzın peşinden koştum. –Çoğu kez tepetaklak yuvarlandım, sürüklendim.– Ve sonuç olarak yazmak isteyeceğim hayatı yaşadım.

Şimdi soruyorsunuz bana: “Korkuyor musun?” Mükâfattır ölüm, gerçekten yaşamış biri için. Bütün bu kitaplar, bir zamanlar (gerçekten) yaşadığımın, canlı olduğumun ve gömülsem de artık hiç ölmeyeceğimin kanıtıdır! Ve bana artık durmam gerektiğini söylemeniz, sadece daha hızlı koşmamı sağlayacaktır. İnsanları mutlu etmektense, onlara ilham kaynağı olmayı tercih ederim.

29 temmuz, 2014.