29 Temmuz 2014 Salı

Günlük (Temmuz,2014)

Bazen insanlar yazdıklarımın ‘gerçek’ olup olmadığını; kitaplarımda anlattığım hikâyeleri gerçekten yaşayıp yaşamadığımı soruyorlar. Yazdıklarım gerçeğin kendisinden daha gerçektir! Çünkü kitaplarım, bilincim ve bilinçaltımdır.

Namuslu ve ahlaklı bir yurttaş olamadım belki ve şirinlik yapıp kalbinizi kazanmaya çalışmak yerine, durmadan ‘kötü’ şeyler yaptım. Ancak kendimi romanlarla ıslah edebilirdim. Bu yüzden bunu çok geç kalmadan yapmak zorundaydım.

Yazmaya ilk başladığımda odamdaydım ve sadece dikdörtgen boş bir kâğıt ve kalemim vardı önümde. Düşünce ve hikâyelerim dağıldı o boş kâğıtlara ve seneler sonra gittiğim her şehirde sevgililerim, dostlarım oldu bu sayede. Param bittiğinde su ve sigara verdiler, bazen evlerinin kapılarını açtılar. Benim gibi yol’da olan gezginlerle, aylaklarla, yalnızlarla selamlaşmaya başladım. Belki hiçbir zaman ayak basamayacağım uzaklıktaki şehir ve ülkelerde dolandı sözcüklerim. Bazen beton duvarlarda bir şiir, bazen resim defterlerinde bir çehre oldum. Bütün bunlar benim için paha biçilemez bir mutluluk.

Ben yazarak yarattım kendimi. Yazmak isteyeceğim hikâyelerin peşine düşüp; bazen acının, bazen de aşkın ve hazzın peşinden koştum. –Çoğu kez tepetaklak yuvarlandım, sürüklendim.– Ve sonuç olarak yazmak isteyeceğim hayatı yaşadım.

Şimdi soruyorsunuz bana: “Korkuyor musun?” Mükâfattır ölüm, gerçekten yaşamış biri için. Bütün bu kitaplar, bir zamanlar (gerçekten) yaşadığımın, canlı olduğumun ve gömülsem de artık hiç ölmeyeceğimin kanıtıdır! Ve bana artık durmam gerektiğini söylemeniz, sadece daha hızlı koşmamı sağlayacaktır. İnsanları mutlu etmektense, onlara ilham kaynağı olmayı tercih ederim.

29 temmuz, 2014.

21 Haziran 2014 Cumartesi

Yeni kitaptan bir bölüm...

Son iki senedir (yazısız tek bir gün geçirmeden) üzerinde çalıştığım ve Sonbahar'da çıkacak olan 4. kitabım DUVAR'dan ufak bir bölüm paylaşacağım.
Yabancı: İsmi, nereden geldiği, nerede olduğu ve nereye gideceği belli olmayan, arafta bir adam.
Karin: Azınlık ve eroin bağımlısı genç kız.

 …

            Yatakta sanki tüm kirlerini, kinlerini ve kederlerini akıtmışçasına huzurlu bir şekilde uzanmaya devam ediyorlardı. “Sana bir şey izletmek istiyorum.” dedi yabancı.

  Salona geçtiler. Dünyadaki herkesin ortak noktası gökyüzünde yeni bir gün başlıyordu. Yabancı çekmeceden kamerasını çıkardı ve televizyona bağladı. Kaseti başlattı.


  Farklı yerlerde, farklı zamanlarda ama hep aynı şiddetle kavga eden bir adam ve kadının görüntüleri akıyordu. Karin, gördüklerini anlıyor, ancak ne izlediğine anlam veremiyordu.


Yabancı dalgın dalgın bakıyordu ekrana. Bir defa neredeyse kederle gülecek gibi oldu. Yaşadıkları, geçmişte kaldığında gülünç, tamamen bittiğinde ise hüzünlü bir hal alıyordu. “Bu benim ailemdi.” dedi.


“Ne hissediyorsun?” diye sordu Karin.


“Boşluk.” dedi yabancı, “Koccaman bir boşluk…”


Karin, “Bir zamanlar birbirlerine gerçekten çok âşık olmuş olmalılar.” dedi. “Aslında boşa geçmemiş hayatları, ama sonunda mahvolmuş. Yalnızlık deyip duruyorum ama böyle bir aşka ya da nefrete sahip olabilmek için nelerimi vermezdim!


 Yabancı, “Peki ya benden çaldıkları çocukluğum ne olacak?” diye sordu. “Onların boktan aşkları yüzünden geldim bu dünyaya ve aynı boktan aşkları kopardı beni bu dünyadan.”

Karin, yabancının yüzünü ellerinin arasına aldı ve gözlerinin tam içine bakıp: “Yaşamına açılan o uçurumlar var ya; felaketler, kayıplar, doruklar ve sevinçler… Varoluşunun özü ve özgürlüğün bunların altında yatıyor. Ama senin o uçurumdan ne atlamaya ne de aşağı bakmaya cesaretin var, çünkü uçurum sensin! Ve ne zaman kendine eğilecek olsan başın dönmüş, miden bulanmış yansımandan… Oysa senin yaşamında doğaya aykırı hiçbir şey yok. Üstelik düşündüğün gibi çirkin de değilsin; yumuşacık sarı saçların, masmavi gözlerin ve hırpalanmış, ancak hala sevgi dolu bir kalbin var.”


  Öylece durdular bir süre. Gecenin karanlığında saklı kalmış düşüncelerle birlikte hava da aydınlanıyor; belli belirsiz kızıllıklar, martıların okuduğu şiirler ve uzaklardan gelen köpek havlamaları odanın içini dolduruyordu. Karin bir sigara yaktı. Bakışlarını boşluğa dönmüştü. “Babam kendini astı.” dedi. Bunu ilk defa sesli olarak söylüyordu. Yabancının bir anda nefesi hızlandı, göz bebekleri büyüdü.


“Öğretmendi. Yakışıklı, güler yüzlü ve herkes tarafından sevilen bir adam. Bir gün hiçbir şey söylemediği bir mektup yazıp, astı kendini. Bana mimar olmamı falan öneriyordu. Bir baba, kızının düz çizgi bile çizemediğinden bihaber olur mu? Sırf kızgınlığımdan siyaset okumaya başladım, ama evde annemle baş başa kalmak delirtiyordu beni. Sonra ben de senin gibi, kitap okurken sevdiğim yerlerin altını çizeceğime, üstünü karalamaya başladım. Siktir olup gittim oradan. Bipolar bir babanın anlam veremediğim, nedensiz intiharıyla sonsuz bir belirsizlikte sıkışıp kalmış, düşünüp duruyordum: Neden ölmek istedi? Neden astı kendini? Neden yalnız bıraktı beni? Sonra bencil olmayı kestim ve dedim ki: BELKİ DE ÖZGÜR OLMAK İÇİN! Başkaları mutlu olsun, iyi vakit geçirsin diye yaşamak zorunda kalmamak; aile gibi, öğrenciler, kredi borçları gibi boktan yüklerin altında ezilmemek için… Ama hep tuhaf, rezil bir pişmanlık duygusu sarar hala içimi: İntihar etmeden önceki akşam beni aradığında, açmamıştım telefonu. Onunla konuşsaydım bana anlatır mıydı? Söyler miydi gerçek düşüncelerini ve vazgeçirebilir miydim onu ölmekten, hiçbir zaman bilemedim…”


Karin sigarasını söndürdü. Yabancının önüne düşmüş başından boğuk bir ses çıktı: “Ölü birine özlem duymak…” dedi, öksürdü ve temizledi gırtlağını, “…bazen insanın nefes almasını bile engelleyebiliyor. Hiç geçmeyen bir acı. Böyle tam göğsünün ortasına saplanmış, çıkartmak için elinden hiçbir şey gelmiyor. Dinmiyor. Geçmiyor. Hafiflemiyor. Sürekli orada.”


Karin, “Öyle rüyalarım oluyor ki, sanki bu yaşadıklarım rüyaymış; uyanınca babam gene yanımda olacakmış gibi hissediyorum. Sanki koskoca adam aslında ölmemiş, eşek şakası yapmış gibi. Bütün bir gençliğimi onun dönmesini bekleyerek geçirdim. Biliyor musun, babasının terk ettiği bir kızı başka hiçbir şey yaralayamaz… Sevmezdim onu, ama eve her gelişimde odaları tek tek dolaşıp, annemin kendini asmadığından emin olmaya çalışırdım. Ya da onun da mı kendini astığını görmek isterdim, bilmiyorum. Hiçbir şey bilmiyorum. Asıl bencil kim ve bu muğlak acılar nasıl dinebilir bilmiyorum.”


  “Ama,” dedi Karin, son olarak, “Kaşımdaki şu boşluğu görüyor musun? Bu bana babamdan kalan tek şey oldu. Bana bir defa vurdu, düştüm ve izi hiç geçmedi.” Ve gülümseyerek okşadı yarasını. “Bütün bunlar hatıra artık.”


Sonra yavaşça uykuya daldı. Yabancı kaldırdı onu ve yatağa yatırıp üstünü örttü. Uzun uzun baktı ona. Parmak uçlarında yürür gibi inceden soluk alışverişlerini izledi. Sonra kalktı ve camı açıp bir sigara yaktı. Sokaklarda ve evlerde, yorgun düşmüştü direnişçiler; sakindi ortalık. Ağır ağır ve gürültüyle yaklaşan çöp kamyonunu duydu. Karin uyanmasın diye camı kapattı ve sigarasını söndürdü. Yarım dakika sonra kamyon gitti ve camı tekrar açıp; bulut gibi, rüzgâr gibi yumuşacık yatan Karin’in usulca yanına uzandı. Dünyanın en güzel şeyi buymuş diye düşündü: “Usulca sevdiğinin yanına uzanmak.”

27 Mayıs 2014 Salı

Hastane-Adliye Durağı

                Bugün mahkemem vardı. (Gezi) Sabah erkenden kalktım ve saçımı taradım. Ancak hala namuslu ve vatansever bir yurttaş gibi görünmüyordum. –Hâkime nasıl anlatabilirim kötü ya da suçlu biri olmadığımı?– Ağzımda bir ıslık, indim güzel gettomun yorgun yokuşundan. Kabataş-Kadıköy motorunda ince belli bir çay ve karışık tost; gözlerimde deniz, yoldayım. Sonra Kadıköy-Kartal metrosunda ‘Huzurevi’ durağını geçtim ve ‘Hastane-Adliye’ durağında indim. Betondan, kocaman bir adalet sarayının içindeyim şimdi. (Gözaltına alındığım gün oraya azılı bir suçlu gibi ellerim kelepçeli getirildiğimde, insanların endişe dolu bakışları altında tutsaklığı düşünüyordum; iki adım ötem bile yasaklanmışken bana, kımıldayamazken hiçbir yere, Boğaz Köprüsü’nün nasıl göründüğünü unutmaktan korkuyordum. Ama artık değil.)

                Davacı polisler huzursuz, oturdu yerlerine. Ben, pis tecavüzcü, dolandırıcı ve katil, ayakta ve gülümsüyordum. Çünkü biliyorum, bütün bir dünya rahat ve sıcak hapishanelerde yaşarken, kapatılacağım dört duvar ve ufak bir avluda gene kurarım düşlerimi. / Gene görürüm yıldızları ve kimse karşı koyamaz zihnime, deliliğime. / Yazabilirim kanla, terle, tükürük ya da spermle; bir şekilde, her yerde. / İzin vermem bu ülkenin bana sürgün olmasına. / İstemem başka bir ülkede yaşlanmak zorunda kalmak. / Kaçıp kaçıp gene buraya dönmek isterim.

 Ocağım, Mart'ım; bu sene Kış ve İlkbaharım o tuhaf duruşma salonunda geçti. Dava ertelendikçe ertelendi. Bugün olduğu gibi. Çıktım adliye sarayından ve denize koştum, koştum, koştum. Bir çocuk parkında tahterevalliye bindim. Birkaç kedinin başını okşadım, bazı köpeklerle selamlaştım. Moda Çay Bahçesi'nde bir sigara tüttürdüm. Kızların, yazın geldiğini müjdeleyen güzel ayak bileklerinin sokaklarda bayrak gibi dalgalanışlarını izledim.

                Ardından evime geldim ve tam bir sene önce bugün ilk cümlesini yazdığım romanıma bir cümle daha ekledim. Sokakta ansızın vurulup öldürülmezsem, bu kitabı yakında bitirebileceğimi düşünüyorum. (Özgürlük mümkün müdür? / Bu dünya bir kafes mi? / Kim tıktı bizi içeriye? / Yoksa biz mi kilitledik kendimizi oraya?)

                İçim rahat. Bugünün ‘ötekileri’ olsak da, geleceğin avukatları, doktorları, işçi, sanatçı ve İNSANLARI bizleriz. Ve bugünlerde maruz kaldığımız ya da tanık olduğumuz baskı ve şiddetin bir daha tekrarlanmaması için gereken her şeyi yapacağız. Yaşam bizim; duvarlar, düşler, renkler, kediler, ağaçlar, şiirler ve gökyüzü bizim! Çünkü kim ne derse desin, bizler kötü insanlar değiliz.          

26 Mayıs 2014 / Moda